Jeśli interesuje Cię historia mojej osobistej transformacji, to zrób sobie kawkę i pozwól, że opowiem Ci o drodze, którą przeszłam. Kim byłam i kim jestem teraz? A więc..

Jak tutaj dotarłam?

Przez większość życia żyłam “podwójnym życiem”. Miałam jedną osobowość w pracy, a inną w życiu prywatnym. Przez większość mojej kariery zawodowej oddzielałam moje zainteresowania zawodowe i osobiste.

Miałam bardzo “naukowe” podejście w kontaktach z klientami, czy w prowadzeniu szkoleń z pracownikami służby zdrowia. Miałam jasne i głębokie przekonanie o tym, co jest dobre, a co złe, i osiągnęłam wspaniałe wyniki, pomagając tysiącom ludzi w ciągu ostatnich 20 lat.

Odnosiłam zawodowy sukces i bardzo podobała mi się moja praca… ale coś było nie tak… Czułam się niekomfortowo, ponieważ nie byłam w pełni sobą i to mnie obciążało. Nie żyłam autentycznie, ale nie wiedziałam też, jak to zmienić. Czułam się jak oszustka, ponieważ bałam się pokazać swoje prawdziwe pełne Ja, a to z kolei ograniczało mój wzrost i rozwój.

Nie wprowadzałam do mojej pracy moich duchowych, mistycznych czy ezoterycznych zainteresowań, ani nie używałam praktyk medycyny żywieniowej i funkcjonalnej, mimo że widziałam korzyści z nich płynące w życiu swoim i wielu moich przyjaciół.

Nie dzieliłam się tym co odczuwałam, kiedy było mi cieżko i smutno lub czułam się przygnębiona. Bo bałam się, że pokazywanie swojej emocjonalności będzie postrzegane jako słabość lub znak, że nie jestem dobrym profesjonalnym terapeutą. W codziennych interakcjach jakby nie pamietałam o swoim głębokim poczuciu wspólnego człowieczeństwa i jedności ze światem.

Słuchanie mojego Wyższego Ja, głosu mojego Serca, czy Duszy, też na poczatku nie przychodziło mi łatwo. Zwłaszcza, że mój głos wewnętrzny ​​poprosił mnie o bezwarunkową miłość do siebie, ze wszystkimi moimi ciemnymi stronami i niedoskonałościami. Zamiast tego, ja byłam bardzo samokrytyczna. Rzadko korzystałam ze swojej Intuicji i bałam się podążać za swoim Sercem. Przy podejmowaniu decyzji i rozwiązywaniu problemów polegałam wyłącznie na moim Logicznym Umyśle i Ego.

Uzdrowienie mojego ciała nie wystarczyło…

Do pewnego momentu podążanie za moim Logicznym Umysłem i Ego dobrze mi służyło, np. gdy radziłam sobie z oficjanie niezdiagnozowanymi problemami zdrowotnymi, jak choroba Hashimoto, nadprzepuszczalne jelita czy problemy hormonalne, które to konwencjonalni lekarze odrzucali jako “wymyślone”. Zaczęłam odkrywać naturalne metody leczenia – poprzez odżywianie, Medycynę Ajurwedyjską oraz biohacking – i ostatecznie w konsekwencji szukania dla siebie rozwiązań i potrzeby samo-uzdrowienia ukończyłam formalne roczne studia z medycyny żywieniowej i funkcjonalnej.

Jestem bardzo dociekliwa i wytrwała, gdy próbuję dotrzeć do sedna problemu. Udało mi się wyleczyć moje Hashimoto i inne zaburzenia równowagi hormonalnej, które męczyły mnie przez 10 lat. Ale to nadal nie zmieniło wystarczajaco tego jak się czułam.

Moje problemy ze zdrowiem fizycznym miały głębsze znaczenie, które zrozumiałam dopiero lata później, kiedy pozwoliłam sobie zajrzeć w energetyczną i duchową stronę moich fizycznych objawów.

W pewnym momencie pojawiał się wewnętrzny głos wzywający mnie do włączenia w to co robię, (i jak pracuje), różnych praktyk energetycznych skoncentrowanych na polu sercu. Ja jednak bardzo sie opierałam.

Dopuszczałam do siebie ten głos jedynie od czasu do czasu. A i wtedy musiał się on przebijać przez grube warstwy logicznego, naukowego i opartego na dowodach podejscia, które było mi tak naturalne. I mimo, że zaczęłam medytować i uczyć uważności już od 2005 roku, to dopiero kilka lat temu zaczęłam aktywnie kultywować połączenie i dialog z moją Dusza i moim Wyższym Ja.

Wszystkie te duchowe praktyki przez wiele lat miały dla mnie sens na poziomie intelektualnym, ale nie wiedziałam, jak miałyby one wyglądać w praktyce na poziomie moich emocji i ciała. Tak więc przez wiele lat nie rozumiałam w pełni tego wewnetrzengo głosu, a jedynie promowałam i wdrażałam te praktyki, które miały podstawę w badaniach naukowych.

Ostatnia prosta…

Ostatnia część mojej osobistej przemiany obejmowała krótki okres skrajnego zmęczenia, strachu, bezradności, rozpaczy, złości i frustracji. To była moja własna Ciemna Noc Duszy. Przez 6-8 tygodni naprawdę było mi trudno fizycznie i emocjonalnie. Wierzę, że mój kryzys życiowy zdarzył się, ponieważ opierałam się ostatecznym zmianom, które chciały narodzić się we mnie! To był okres, w którym zdiagnozowałabym u siebie depresję, gdybym poszła na wizytę do siebie jako psychologa klinicznego.

Paradoksalnie od lat mówiłam swoim klientom, że depresja może być prawdziwym darem. Przesłaniem od naszej nieświadomości, od naszego Wyższego Ja, które przemawia przez Ciało i zatrzymuje nas na naszych torach. Unieruchamia nas, pozbawiając energii i chęci do pójścia dalej, dzięki czemu możemy zatrzymać się i zastanowić co tak naprawdę chcemy zrobić, gdzie nas woła nasze Serce. “Zatrzymując się” w taki sposób, stwarzamy przestrzeń na zbliżenie się do tych części naszej psychiki, które potrzebują uzdrowienia poprzez pełną miłości uwagę. Ale znowu okazało sie, że łatwiej było o tym mówić innym niż samej dla siebie zrobić!

Tak trudno było mi wdrożyć moje własne rady!

…By akceptować siebie w pełni dokładnie kiedy czułam że jestem w głębokiej dziurze (choć po polsku powiedziałabym raczej w czarnej dupie), z uczuciem zniechęcenia, i totalnego braku energii, by przyjąć i kochać siebie w momentach, gdy przewalały się we mnie skrajne emocje i oscylowałam pomiędzy byciem płaczliwą i rozdrażnioną, a byciem w pełnej równowadze. By kochać siebie, nawet kiedy mój umysł mówił mi, że jestem totalną porażką jako człowiek i psycholog.

Przez tych 6 tygodni tak bardzo się wstydziłam tego, że nie potrafiłam szybko wydostać się z tego stanu. Zwłaszcza, że ​​przecież byłam terapeutką, psycholożką i nauczycielką medytacji z kilkunastoletnim wtedy doświadczeniem. Myślenie, że kto jak kto, ale ja powinnam wiedzieć jak wyjść z depresji tylko pogarszało sprawę. Na szczęście w końcu, z pomocą przyjaciół, duchowych mentorów i specjalistów medycyny alternatywnej wyszłam z tego stanu zmieniona, silniejsza i pewna siebie bardziej niż kiedykolwiek.

Astrologicznie był to również bardzo intensywny okres i to, że wiedziałam iż ten tranzyt się niedługo zakończy, tez dodawało mi otuchy, wiary, nadzieji i pomagało spojrzeć na sprawy z innej, szerszej perspektywy.

Mimo, że to wcale nie był łatwy czas dla mnie, to uważam, że była to niezbędna część mojej własnej transformacji i jestem za ten okres bardzo wdzięczna. Byla to tez lekcja pokory, która połączyła mnie z doświadczeniami ludzi, którym pomogłam przez ostatnie 20 lat i sprawiła, że stałam się bardziej odważna w tym co robię.

Każde doświadczenie jest po to aby nas czegoś nauczyć. Głęboko wierzę, że depresja, inne choroby i wypadki często pojawiają się, gdy nie żyjemy życiem, do którego zostaliśmy powołani, kiedy zaniedbujemy siebie, nie jesteśmy ze sobą szczerzy, nie stoimy w Swojej Prawdzie. I te sytuacje są czasem po to, by nami “potrząsnąć” i nas “obudzić”.

Takie okresy w życiu, i wyzwania służą temu byśmy mogli wskoczyć znowu na “właściwe tory”, skorygować kurs naszej ścieżki życiowej. To może się stać dla nas darem czy błogosławieństwem, jeśli tylko zechcemy zatrzymać się, posłuchać głosu Duszy i wprowadzić niezbędne zmiany.

Osobiście super długo unikałam usłyszenia głosu mojej Duszy, tak że sprawy zaszły tak bardzo daleko, ze nie miałam już innego wyjścia, jak stawić im czoła!